Koniec...

Zastanawiałem się, czy napisać o tym notkę przez kilka dni. Myślałem sobie, że takich tematów nie powinno się poruszać, tylko zostawić już w spokoju. Jednak poczuję się lepiej gdy o tym napiszę i w jakiś sposób wyrażę swoje emocje, uczucia w tej notce.

Notka będzie dotyczyła śmierci, a dokładnie śmierci mojej cioci, chrzestnej, a zarazem koleżance, która umarła w środę rano.

W środę rano dowiedziałem się, że moja kochana ciocia nie żyje. Krew przestała krążyć i niestety nic nie dało się zrobić. Płakałem przez bite 2 godziny, nie mogłem uwierzyć w to, że moja ciocia odeszła, nigdy nie usłyszę jej żartu, nie dostanę od niej buziaka, już nigdy jej nie przytulę, nigdy jej nie ujrzę...

Przez kolejne dni o tym nie myślałem, nie chciałem o tym myśleć, sam nie wiem czemu. Czułem wewnętrzny smutek, lecz tego nie pokazywałem, starałem się uśmiechać i wychodziło mi to bardzo dobrze. Możliwe, że zakładałem na siebie maskę, która ukrywała mój smutek, żal, rozpacz w sercu. Łzy same nasuwały się do oczu, a jednak się uśmiechałem. Czym to było spowodowane?

Dziś był jej pogrzeb. Niestety nie potrafiłem powstrzymać potoku łez. Gdy tylko słyszałem jej imię, gdy spojrzałem na jej dzieci, które zostały bez matki... Ciężki, a zarazem tragiczny widok. Sam nie wiem co bym zrobił gdyby moja mama odeszła. Miłosz, Oliwia i Maja, muszą walczyć, muszą robić to, o co ich mama walczyła. Wiem, że jest to ciężkie, bo po tak wielkiej stracie człowiekowi ciężko stanąć na nogi. Jedni się załamują, drudzy idą dalej, na przód.


Strasznie żałuję, że nie odwiedziłem mojej cioci w wakacje, bo wolałem ze znajomymi gdzieś wyjść. Nie widziałem jej miesiąc i strasznie się z tym czuję, chciałbym znów zobaczyć moją uśmiechniętą ciocię, chciałbym znów dostać od niej papierosa, po którym mówiła "Nie mów tylko matce". Niestety wiem, że to nie wróci, że to koniec jej wędrówki, odeszła, odeszła na wieczny sen.

Został mi jeden wielki skarb, tym skarbem są wspomnienia, piękne wspomnienia, do których będę wracał z wielkim uśmiechem na twarzy.

Życie lubi Nas karać, co chwilę ktoś odchodzi. 25 października straciłem bliskiego mi kolegę, a teraz moja kochana ciocia. Ciężko jest wchodzić w życie dorosłej osoby, bo każdy dzień może być dla Nas smutną niespodzianką, która może wyrządzić wielką dziurę w sercu.

Kochajmy najbliższych, okazujmy im wiele ciepła, bo nigdy nie wiadomo kiedy mogą Nas opuścić.


Dobranoc kochana ciociu.